Εις μνήμην Δημήτρη Παπαϊωάννου
Χθές το βράδυ ο Νίκος Βαραλης μου ανακοίνωσε τον θάνατο του αγαπητού σε όλους μας Δημήτρη Παπαϊωάννου. Τον γνώρισα θυμάμαι πρίν από 25 περίπου χρόνια, όταν ήρθε ενα βράδυ στο τότε ντοζο μου της οδού Παρρασιου. Βγήκα από το μάθημα ιδρωμένος, “Σάς γνωρίζω, διαβάζω τα άρθρα σας τα Σάββατα στην Ελευθεροτυπια ” του είπα ” και εγώ σε ξέρω μου είπε ” και ήρθα για να δώ αν ακόμα διδάσκεις Παραδοσιακό Καράτε και παραμένεις σεμνός όπως τότε που σε έβλεπα στους αγώνες – βλέπεις οι άνθρωποι αλλάζουν, – διότι θέλω να γράψω τον γιό μου “
Έτσι ήταν ο Δημήτρης ευθύς, σου έλεγε πάντα αυτό που πίστευε χωρίς περιστροφές. Την επόμενη μέρα ήρθε με καρατεγκι ο ίδιος, και μπήκε στο μάθημα μαζί με τον μικρό τότε Κώστα. Πέρασαν χρόνια πολλά, και αυτός και ο Κώστας ήταν πάντα παρόντες στην σχολή, στα σεμινάρια με τον Σιναμ Γιώρκα ,στο ντοζο που άνοιξε αργότερα στον Βόλο. Το καράτε ήταν για αυτόν ” Ο δρόμος του” Με έπαιρνε συχνά τηλέφωνο ” Δάσκαλε κάνω κάθε πρωί Μακιβαρα και τα τρία ΤΕΚΚΙ” μου έλεγε, και μου έκανε απορίες για τον τρόπο εκτέλεσης. Πρίν από δύο μήνες μου ανακοίνωσε ότι ήταν άρρωστος ” και αν δεν τα καταφέρω να ξέρεις ότι σε αγαπώ και πέρασα πολύ καλά μαζί σου”.
Από τότε στα σύντομα τηλεφωνήματα μου ,διαπίστωνα ότι αντί να του δίνω εγώ κουράγιο μου έδινε αυτός. ” βαδίζουμε όπως θέλει ο Θεός, μην ανησυχείς όλα γίνονται κατά το θέλημα του ” μου είπε πριν λίγες ημέρες. Θα σε θυμάμαι πάντα με αγάπη και απέραντο σεβασμό, θα σού είμαι πάντοτε ευγνώμων για την εμπιστοσύνη που μου έδειξες. Καλό σου ταξίδι Δημήτρη μου και σήμερα θα δεις από εκεί πάνω που βρίσκεσαι ότι σε όλα τα ντοζο μας, της Ελληνικής οργάνωσης FUDOKAN-SHOTOKAN KARATE οι αγαπημένοι σου συνασκουμενοι θα ξεκινήσουμε με Μακιβαρα και θα κάνουμε μόνο τα τρία TEKKI KATA, . Αιωνία σου η μνήμη,ο καλός Θεός να αναπαύσει την ψυχή σου. Τα Θερμά μου συλλυπητήρια θέλω να εκφράσω τόσο εκ μέρους των μαθητών μου όσο και της οικογένειας μου προς τους οικείους του ,την κ. Ευθυμία, τον Κώστα και τον Νίκο .οςς Σάββας Μαστραππάς
Υ.Γ
Ο Δημήτρης Παπαϊωάννου δεν ήταν μόνο καρατεκα, στο σημείωμα που προηγήθηκε αναφέρθηκα στο αποτύπωμα που άφησε στον δικό μας μικρό χώρο. Υπήρξε μια πολυεπίπεδη προσωπικότητα, αρθρογράφος, λογοτέχνης, ιδρυτικό μέλος του ΠΑΣΟΚ, θεολόγος καθηγητής, γραμματέας επί σειρά ετών του υπουργείου παιδείας. Μία συνολική αποτίμηση της ζωής του παρουσιάζεται στο κείμενο του ποιητή φίλου Νίκου Βαραλη που επισυνάπτεται .
Από σεμινάριο του sensei Μαστραππά στο Dojo που διατηρούσε ο εκλιπών Δημήτρης Παπαϊωάννου τρίτος από αριστερά – στον Βόλο.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ Κ. ΠΑΠΑΙΩΑΝΝΟΥ …. IN MEMORIA ETERNA
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη μέρα που τον γνώρισα πριν δεκαέξι χρόνια. Αν μπορούσα να φανταστώ το ξυράφι του Οκαμ στην σκέψη ενός ανθρώπου τότε είχα μπροστά μου αυτόν τον άνθρωπο. Ακολούθησαν δεκαέξι ολόκληρα χρόνια φιλίας, προπονήσεων και συζητήσεων. Ήταν και θα είναι για πάντα ο δάσκαλός μου στη ζωή και στην σκέψη.
Ο Δημήτρης είναι από τις πιο δύσκολα καταχωρήσιμες περιπτώσεις ανθρώπων στην Ελλάδα. Γεννιέται στο Αγρίνιο από οικογένεια πλούσια καπνεμπόρων. Κρατάει το λογιστήριο του πατέρα του. Μετά την αρρώστια του πατέρα του και την καταστροφή των επιχειρήσεων πηγαίνει στη Αθήνα και δουλεύει στη λαχαναγορά. Σπουδάζει Θεολογία. Τον καθοδηγεί πατρικά η φιγούρα του π. Αποστόλη στο Αγρίνιο αυτού του ταπεινού ανθρώπου που στάθηκε πραγματικός πατέρας πολλών και η σκιά του ακόμα πλανιέται στο Αγρίνιο. Αρχίζει και ζωγραφίζει και πουλάει τους πίνακές του στα μπαράκια.
Προσλαμβάνεται ως βοηθός λογιστής στη ΒΙΟΧΑΛΚΟ και σύντομα γύρω στα 25 του χρόνια γίνεται από τα διευθυντικά στελέχη που ιδρύει εταιρείες του ομίλου και διασώζει άλλες. Στο αποκορύφωμα της καριέρας του ως διευθυντικό στέλεχος αποφασίζει να δεχτεί το διορισμό του ως Θεολόγος ενώ εργάζεται για δυο χρόνια ως καθηγητής στην Γερμανική Σχολή Αθηνών.
Από το δημόσιο σχολείο γρήγορα αντιλαμβάνονται την αξία του και αναβιβάζεται σε σύμβουλος στο Υπουργείο Παιδείας. Υπήρξε σύμβουλος του Αντώνη Τρίτση και αγαπητός φίλος συγχρόνως, του Γεωργίου Παπανδρέου, Δημήτρη Φατούρου, του Γεράσιμου Αρσένη και του Πέτρου Ευθυμίου. Η θητεία αυτή αλλάζει κυριολεκτικά την Ελλάδα. Αυτός συνεχίζει το θεσμό των Μουσικών Σχολείων που τα επιβλέπει προσωπικά. Αυτός δημιουργεί τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας, το ολοήμερο δημοτικό, την ενισχυτική διδασκαλία και πολλά άλλα.
Οι καινοτομίες και οι θεσμοί που προσωπικά επέβλεπε συνεχίζουν να υπάρχουν και τρέφουν πολλές ιδέες ακόμα και σήμερα. Για να περιγραφούν όλες θα χρειάζονταν σελίδες ολόκληρες.
Υπήρξε συνεργάτης της εφημερίδας «Ελευθεροτυπία» από το 1985 μέχρι το 2011 Από τις χιλιάδες σελίδες των άρθρων του έχουν διασωθεί μόνο «Το νεύμα και το πνεύμα της εξουσίας» που εκδόθηκε το 1991. Είχε προηγηθεί η μελέτη του η οποία υποβλήθηκε αλλά ούτε καν συζητήθηκε για διδακτορικό στο Πανεπιστήμιο Αθηνών. Δεν απορρίφθηκε ούτε καν συζητήθηκε. Το εκδίδει ο Φυντανίδης το 1991 με τον τίτλο «Η πολιτική των επισκόπων στην Τουρκοκρατία. Ιστορικοκανονική μελέτη» Θα εξαφανιστεί σύντομα από τα ράφια. Κάποιος το διασώζει και με την άδεια του το κάνει ψηφιακό. Θεωρείται μια μελέτη αναφοράς στην εκκλησιαστική ιστορία. Σήμερα επανακυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΗΒΗ.
Ο Δημήτρης είναι ο τελευταίος αναγεννησιακός άνθρωπος που γνώρισα γιατί οι μελέτες του και η ενασχόληση του δεν περιλαμβάνουν μεμονωμένα γνωστικά αντικείμενα. Μουσική, φιλοσοφία, πολιτική, διήγημα, θέατρο είναι τα ενδιαφέροντα του πολλά τα γραπτά του που άλλα έχουν εκδοθεί και άλλα όχι. Ασχολήθηκε ακόμα με την τέχνη του παραδοσιακού καράτε θυμίζοντας εδώ τον Πλάτωνα που συν των άλλων ήταν και σπουδαίος παλαιστής.
Βεβαίως οι πολλές γνώσεις του τον «ανάγκασαν» να είναι «εξόριστος» στο Κατηχώρι του Πηλίου . Εκεί ασχολήθηκε με τα κτήματα ως παλιός ρωμαίος στρατηγός φτιάχνοντας το καλύτερο λάδι ορεινής ελιάς. Είμαι σίγουρος ότι αν ζούσε σε κάποια πολιτισμένη χώρα του κόσμου πολλοί θα ήθελαν να τον έχουνε σύμβουλο.
Ο Δημήτρης έφυγε ειρηνικά χθες στις 11 λίγο πριν τα μεσάνυχτα. Η Ελλάδα έχασε έναν από τους πιο σπουδαίους ανθρώπους που γνώρισε ποτέ. Ο ίδιος δεν θέλησε ποτέ να προβάλλει το έργο του αλλά το ξέρουν οι άνθρωποι που δούλεψαν μαζί του στο υπουργείο, το ξέρουν τα παιδιά στα μουσικά σχολεία, οι άνθρωποι που βρήκαν την ευκαιρία να σπουδάσουν με τα σχολεία δεύτερης ευκαιρίας και πολλοί άλλοι. Και κυρίως το ξέρει αυτός που εξετάζει δίκαια τον κόσμο ο παλαιός των ημερών που την νύχτα που έφυγε στόλισε τον κοσμο με ένα χιόνι ταπεινό να σκεπάσει τον φίλο του τον Δημήτρη Παπαιωάννου αυτού του παιδιού που ξεκίνησε από το Αγρίνιο κι άφησε το αποτύπωμα του στη ιστορία αυτής της χώρας. Ας είναι αυτός και η ζωή του στην μνήμη του Θεού και στην αγάπη του….
Ν.Β.